مطالعه ی نمونه های سفالین دوران اشکانی بلوچستان (موردشناسی: سفال های سطحی شهرستان های نیکشهر وچابهار )

بلوچستان سرزمینی است که از لحاظ محیط طبیعی و جغرافیایی بسیار متنوع است. اقوامی که در طول هزاره ها در این سرزمین زندگی می کنند، خود را با شرایط بسیار دشوار محیط جغرافیایی منطقه وفق داده اند. با این وجود این منطقه محوطه ها و گورسنگ های فراوان از دوره ی اشکانی دارد، که داده های فرهنگی آن همچون سفال، شاهدی بر رونق در این دوره می باشد. از مهم ترین محوطه های بلوچستان که دارای سفال هایی از دوره ی اشکانی می باشند، می-توان به محوطه های: دمبکوه، هزارمردی، هیتان، تنب دمبان و تورهیت اشاره کرد. وفور سفال در این نواحی نشان از اهمیت و کاربرد این داده ی فرهنگی در زندگی ساکنان دارد. از این رو یکی از اهداف اصلی این پژوهش، شناخت گونه-های مختلف سفال در مکران جنوبی می باشد. این مطالعه به بررسی فنون تولید سفال در این منطقه و همچنین تاثیر و تاثر آن با مناطق همجوار مربوط می شود. پیش از این پژوهش های متعدد اما پراکنده ای درباره سفال دوره اشکانی بلوچستان صورت گرفته بود. از این رو دراین روند با روش های علمی تر و دقیق تر از طریق طبقه بندی، گونه شناسی و مقایسه گونه شناختی سفال این منطقه را مورد تجزیه و تحلیل قرار داده ایم. مطالعات صورت گرفته بر روی سفال های مکران جنوبی ارتباطات قابل توجهی را نشان می دهد و همچنین باید افزود که سفال این منطقه اشتراکات بسیاری با مناطق همجوار خود از جمله: تپه یحیی، بردسیر و رودبار در کرمان، هرمزگان، چارسدا در پاکستان، شمشیرغار و نادعلی در افغانستان، تپه گوری، کوه خواجه و قلعه سام در سیستان و محوطه های واقع در سواحل خلیج فارس و دریای عمان (اد دور، سوهار، شارجه و دیبا و ...) دارد. طبق مطالعات مشخص گردید که سفال مکران جنوبی دارای کیفیت نسبتا خوبی بوده است. علاوه بر این در بین سفالینه های منطقه گونه های شاخصی همچون: لوندو ، گونه ظریف منقوش دورنگ و گونه ظریف منقوش نارنجی- قرمز وجود دارد.